Magneetvisser’s Schat: Olaf’s buit van historische vondsten
Olaf de Magneetvisser, deelt zijn passie en opwinding over het ontdekken van unieke objecten uit het water. “Ik ben ooit begonnen met metaaldetectoren en leerde toen het magneetvissen kennen. Niemand in Hellevoet had nog van magneetvissen gehoord,” vertelt Olaf. “We waren toen de eerste die een magneetvisevenement organiseerde, meer dan 90 magneetvissers kwamen erop af. Zo groeide de groep verder en verder.” De opbrengsten van de kilo’s oud ijzer gaan naar goede doelen zoals de CliniClowns en de KWF Kankerbestrijding, ‘’Zo kunnen we iets moois doen met onze ietwat uit de hand gelopen hobby!’’
In het gesprek vertelt Olaf: “Het gebeurt weleens dat je iets aan je magneet hebt hangen waarvan je geen idee hebt wat het is, maar ik bewaar het wel altijd. Is het een oude bom uit de oorlog? Is het een staart van een zeemeermin? In Hellevoetsluis geloven we ondertussen dat álles in het water kan liggen…” Vaak deelt Olaf de vondsten op social media. Hierdoor kan iedereen meedenken over wat hij gevonden zou kunnen hebben.
Olaf beschrijft zijn bijzondere collectie vondsten met veel enthousiasme maar bedrukt een paar unieke vondsten: ‘’Elke keer is het weer spannend wat je naar boven haalt… en niet altijd geheel ongevaarlijk. Zo hebben we munitiekisten en een brisantgranaat uit de periode van de Tweede Wereldoorlog gevonden. Hier moest de EOD aan te pas komen om het tot ontploffing te brengen. Van de EOD kreeg hij de munitiekist met lege band, lege hulzen en de granaatscherven als aandenken mee. Olaf benadrukte het belang van voorzichtigheid bij magneetvissen, met name vanwege mogelijke gevaren: “Ik hoop dat het publiek leert dat magneetvissen niet zonder risico is! Je moet voorzichtig zijn met wat je uit het water haalt, het kan zomaar oude munitie zijn.”
Ook zijn dochter Fay is besmet geraakt met de passie van haar vader. Haar eerste vondst was een hoefijzer. Ze vertelt: ‘’Iemand kan denken ja een hoefijzer? Lekker belangrijk… Maar als je weet dat deze hoefijzers onder een paard hebben gezeten die langs het kanaal liepen om boten voort te trekken, ja dan heb je een mooi verhaal.”
Met betrekking tot het presenteren van zijn vondsten in een museum deelde Olaf zijn opwinding: “Ja geweldig! Des te mooier is het dat het nu ook echt fysiek in een museum komt te liggen.” Hij reflecteerde ook op de uniekheid van zijn vondsten: “Ja hoe vaak vind je dit nou? Niet vaak!’’ Hij hoop dat zijn vondsten bijdragen aan het begrip van de maritieme en algemene geschiedenis van de regio.